نیمه‌های شب بود که صدای در از خواب پراندش. تو حیاط خوابیده بود. وقتی رفت کلون در را کشید، حاجی، شوهر گلی، را پشت در دید. «دایی لباساتو بپوش و بیا بیرون!» حاجی کلاهش را از سرش برداشته بود و دستش گرفته بود. دایی ممد هراسان شد: «چه خبر شده حالا؟ نمی‌خوای بیای تو؟» و نگاهش را چرخاند به سمت تاریکی، و سر کوچه دماغ پیکاب را دید که از دیوار جلو زده بود و چراغ‌هاش هنوز روشن بود. «نه دایی جان! باید زودتر حرکت کنیم. وقت این حرفا نیست!» دایی ممد این پا آن پا کرد: «نمی‌خواد بچه‌هارو بیدار کنم؟» «میل خودته. اما حالا لازم نیست» دایی ممد گفت: «حالا بیا تو، آبی، شربتی، چیزی بخور. این همه راه دور آمدی، آخه ایجوری که نمیشه!» حاجی گفت: «اونقدا وقت نداریم. من میرم تو پیکاب می‌شینم تا بیای.»((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید))))

ادامه مطلب...

تاریخ: یک شنبه 1 بهمن 1391برچسب:داستان,داستان آموزنده,داستان عاشقانه,داستانک,داستان کوتاه,داستان دایی ممد,